مس با نام علمی Cu یک ماده معدنی ضروری است که در تمام بافت های بدن یافت می شود و در ساخت گلبول های قرمز و حفظ سلول های عصبی و سیستم ایمنی بدن نقش دارد. همچنین به بدن در جذب و تشکیل کلاژن و آهن و در تولید انرژی نقش کمک می کند. بیشتر مس موجود در بدن در کبد ، مغز ، قلب ، کلیه ها و ماهیچه های اسکلتی یافت می شود. مس بر نحوه عملکرد مغز تأثیر گذاشته و کمبود آن باعث اختلالات مربوط به بیماری Menkes ، قلبی و عروقی و بیماری آلزایمر می شود.
مصرف مکمل های مس معمولاً لازم نیست زیرا ممکن است منجر به عدم تعادل شود.

- خواص مس بر سلامتی بدن
مس ماده معدنی با ارزشی است که در مواد غذایی یافت می شود و برای بدن ضروری است. مس همراه با آهن ، بدن را قادر به تشکیل گلبول های قرمز می کند. این ماده به حفظ استخوان های سالم ، بهبود عملکرد رگ های خونی، تقویت اعصاب و سیستم ایمنی بدن کمک می کند و به جذب آهن کمک می کند. مس کافی در رژیم غذایی به جلوگیری از بیماری های قلبی عروقی و پوکی استخوان نیز کمک کند.

- سلامت قلبی عروقی
سطح پایین مس با کلسترول و فشار خون بالا ارتباط مستقیم دارد. برخی از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی ممکن است از مکمل های مس استفاده کنند. همچنین مس مانند سوئیچ ترمز برای هر سلول عصبی است. اگر مقادیر زیادی مس وارد سلول شود فرکانس و سیگنال نورون را کاهش می دهد.

- تقویت عملکرد ایمنی بدن و استحکام استخوان
کمبود مس می تواند منجر به اختلال نوتروپنی شود زیرا وجود گلبول های سفید یا نوتروفیل ها است که با عفونت مبارزه می کنند. فردی که سطح نوتروفیل کمی دارد ، احتمال ابتلا به بیماری عفونی در آن بیشتر است. کمبود شدید مس با تراکم کمتر مواد معدنی استخوان و خطر بیشتر پوکی استخوان همراه است.

- تولید کلاژن
مس نقش مهمی در حفظ کلاژن و الاستین و اجزای اصلی ساختاری بدن دارد. دانشمندان بر این باورند كه مس ممکن است خاصیت آنتی اکسیدانی داشته باشد ، و به همراه آنتی اکسیدان های دیگر به جلوگیری از پیری پوست و تولید کلاژن کمک کند. بدون مس کافی ، بدن نمی تواند جایگزین بافت همبند آسیب دیده یا کلاژن سازنده داربست استخوانی شود. این می تواند به طیف وسیعی از مشکلات ، از جمله عملکرد مفصل منجر شود ، زیرا بافت های بدنی شروع به تجزیه می کنند.

- درمان آرتروز
مس به جلوگیری یا به تاخیر انداختن آرتروز كمك كند. افراد مبتلا به آرتروز بهتر است از دستبندهای مسی استفاده کنند.

- عملکرد آنتی اکسیدانی
مس با عملکرد آنتی اکسیدانی خود به کاهش تولید رادیکالهای آزاد کمک می کند. رادیکال های آزاد می توانند به سلول ها و DNA آسیب بزنند و منجر به سرطان و بیماری های دیگر شود.

- به چه مقدار مس نیاز داریم ؟
میزان مس مورد نیاز برای بدن به صورت روزانه برای بزرگسالان در حدود 10 میلی گرم (900 میکروگرم) می باشد. مصرف بالاتر از این سطح می تواند سمی باشد.

- عوارض کمبود مس
مصرف زیاد مکمل های ویتامین C می تواند باعث کمبود مس شود. در حالی که کمبود مس کمتر اتفاق می افتد اما می تواند برخی از شرایط سلامتی و عوامل خطر ساز دیگر برای بدن را افزایش دهند. از جمله عوارض کمبود مس می توان به نقص ژنتیکی متابولیسم بدن، مشکلات جذب
مکمل های روی یا ویتامین C، تغییر شکل سیستم عصبی مرکزی (CNS) ، پلی نوروپاتی ، میلوپاتی و التهاب عصب بینایی اشاره کرد. مصرف زیاد روی (زینک) و ویتامین C نیز ممکن است با رقابت با مس برای جذب در روده باعث کمبود مس در بدن می شود.

- مواد غذایی حاوی مس
مس در منابع غذایی متنوعی یافت می شود که از جمله این منابع می توان به آجیل، بادام زمینی، گوشت قرمز، صدف، غلات کامل، لوبیا، سیب زمینی، مخمر، سبزیجات با برگ تیره، گوجه سبز، خرچنگ، کاکائو، میوه های خشک شده، فلفل سیاه، گوشت های ارگانی مانند جیگر اشاره کرد.
بیشتر میوه ها و سبزیجات از نظر مس فقیر هستند اما برخی سبزیجات و غلات صبحانه غنی شده با مس هستند. جیگر نیز مقادیر خوبی از مواد مغذی از جمله ویتامین B12 ، ویتامین A ، ریبوفلاوین (B2) ، فولات (B9) ، آهن و کولین (2) را تأمین می کنند.
صدف از انواع غذاهای دریایی کم کالری و سرشار از مواد مغذی ضروری مانند روی ، سلنیوم و ویتامین B12 و یک منبع غنی از مس محسوب می شود.
اگرچه آجیل و دانه های مختلف حاوی مواد مغذی مختلفی هستند ، اما بسیاری از آنها مقدار قابل توجهی مس را در خود نگه می دارند. آنها از نظر فیبر ، پروتئین و چربی های سالم و همچنین طیف گسترده ای از مواد مغذی دیگر سرشار هستند.
خرچنگ نیز صدف بزرگ ماهیچه ای هستند که در کنار دریا زندگی می کنند. گوشت خوشمزه آنها باعث می شود که علاوه بر این از سوپ ها و مکمل های غذایی محبوب نیز باشند ، هر چند که به راحتی می توانند به تنهایی از آنها پذیرایی شوند.